Wiek do sprzedaży

Obecnie przyjęło się, że nie sprzedaje się kociąt, które mają mniej niż 12 tygodni. Zakup młodszego kociaka przede wszystkim pozbawia go możliwości spędzania czasu na zabawie z rodzeństwem, co jest niezwykle istotne dla rozwoju jego cech społecznych. Często zdarza się, iż bardzo młode kocięta, nie nauczone przez rówieśników reguł fair play, agresywnie zachowują się w stosunku do człowieka. Z czasem też stają się nieufne w stosunku do nieznajomych, a swój strach okazują w sposób niezwykle gwałtowny. Równie ważny jak przebywanie z innymi kotami jest dla maine coona ciągły kontakt z człowiekiem. Przyzwyczajanie małego zwierzęcia do obecności człowieka powinno zacząć się w drugim tygodniu życia. Decydując się na zakup kociaka, warto jest zapytać czy miał on okazję, by wystarczająco przyzwyczaić się do ludzkiego towarzystwa.

Bardzo młode zwierzęta stanowią większość oferowanych do sprzedaży kotów. Należy jednak zdać sobie sprawę, że ich figlarne, absorbujące uwagę usposobienie nie jest odpowiednie dla każdego. Dla starszych osób ustatkowany miłośnik drzemek na kolanach wydaje się być lepszym towarzystwem od malucha uwielbiającego wspinać się po ludzkich nogach.

jakie mogą wystepować Problemy zdrowotne

W ogromnej większości koty maine coon charakteryzują się dobrym zdrowiem, są pełne wigoru i nie są bardziej podatne na choroby niż jakiekolwiek koty nierasowe. Zdarzają się niewielkie problemy w postaci poskręcanego ogona lub skośnych oczu, lecz nie stwarzają one niebezpieczeństwa dla życia tak jak coraz częstsze u persów choroby układu oddechowego czy obserwowana u niektórych reksów duża wrażliwość na zimno. Niektórzy hodowcy uważają, iż brak większych problemów ze zdrowiem jest zasługą zarejestrowania przez Maine Coon Breeders and Fanciers' Association bardzo dużej ilości zwierząt dających początek obecnym liniom hodowlanym. Dzięki temu udało się uniknąć problemów związanych z małą pulą genów. Pesymiści ostrzegają natomiast przed możliwością stopniowego obniżania odporności na choroby i sugerują tworzenie nowych linii hodowlanych. Hodowcy ci wskazują na dwa problemy - kardiomyopatię i dysplazję bioder.
Kardiomyopatia (HCM) jest chorobą mięśnia sercowego, która powoduje wadliwą pracę serca i tromboembolizm. Choroba ta ma charakter dziedziczny, występuje u ludzi, psów, kotów i prawdopodobnie innych zwierząt. Kardiomyopatia w swojej łagodnej postaci może pozostawać niewykryta przez długi okres. Brak wyraźnych, klinicznych objawów sprawia, iż zwierzęta-nosiciele bez ograniczeń uczestniczą w procesie reprodukcji, przekazując tym samym chorobę swojemu potomstwu. Nie jest znany nawet przybliżony odsetek kotów maine coon zarażonych tą chorobą. Od kilku lat istnieje w Polsce możliwowość przeprowadzania skomplikowanych badań serca zgodnie ze światowymi standardami. Pocieszające jest to, że coraz więcej hodowców decyduje się korzystać z tej okazji.
Inne zatroskanie miłośników maine coonów jest wynikiem pojawiających się przypadków dysplazji bioder. Do niedawna przypadłość ta znana była jedynie hodowcom psów, obecnie meldunki weterynaryjne świadczą, iż problem ten pojawił się u kotów, w tym także u rasy maine coon. Dysplazja bioder jest niezwykle skomplikowanym stanem uwarunkowanym zarówno przez skłonności genetyczne jak i środowisko. Schorzenie to nie jest jeszcze dogłębnie poznane, nie wiadomo również jakie skutki może ono przynieść dla kotów tej rasy. Jest natomiast łatwe do stwierdzenia poprzez analizę zdjęć rentgenowskich.

Pochodzenie maine coona

Na temat pochodzenia rasy maine coon krąży wiele interesujących legend i mitów. Ich niewątpliwego uroku nie przesłania nawet fakt, iż większość opiera się na całkowicie błędnych założeniach.
Jedna z bardziej popularnych tez mówi, iż maine coon w prostej linii wywodzi się ze skrzyżowania dzikiej kotki z szopem. O prawdziwości takiego twierdzenia rzekomo ma świadczyć puszysty, pręgowany ogon cechujący oba gatunki. Jednak ewentualne spory dotyczące możliwości zaistnienia takiego związku nie powinny mieć miejsca, gdyż zdaniem zoologów krzyżówka kota z szopem jest genetycznie niemożliwa.
Inna teoria mówi natomiast, że pierwszymi rodzicami maine coona byli żyjąca na wolności przedstawicielka kota domowego i amerykański ryś. Cechą wspólną są w tym przypadku charakterystyczne pędzelki na czubkach uszu. Pomimo faktu, iż połączenie kota i rysia jest dość prawdopodobne, pozostaje jeszcze rozszyfrować tajemnicę pochodzenia wspaniałego, puszystego ogona, który jest niewątpliwą ozdobą maine coona.
Typowo romantyczny wydźwięk wydaje się mieć legenda, która bezpośrednio dotyczy okresu Rewolucji Francuskiej. Według tej historii do powstania rasy maine coon znaczący wkład wniosła Maria Antonina. Królowa obawiając się o los własnych angor podczas rewolucyjnej zawieruchy wysłała je na przechowanie do Ameryki. Przywiezione z Francji kocury zainteresowały się podobno miejscowymi kotkami, w rezultacie przyczyniając się do powstania nowej rasy.
W dzisiejszych czasach kilka europejskich ras w znacznym stopniu przypomina rasę maine coon. Najlepszym tego przykładem jest norweski kot leśny. Przypuszcza się, że przedstawiciele tej rasy bardzo często towarzyszyli marynarzom w zamorskich podróżach. Koty te na kontynencie amerykańskim płodziły potomstwo, z którego tylko wyjątkowo silne osobniki mogły przetrwać w bardzo trudnych warunkach i nieprzyjaznym sąsiedztwie wilków i kojotów. Mocna budowa wraz z napuszoną sierścią wzbudzała respekt u potencjalnych wrogów, długowłose łatwe w utrzymaniu futro zabezpieczało przed zimnem, płaskie owłosione stopy ułatwiały poruszanie się po śniegu, a zarośnięte uszy chroniły narząd słuchu przed licznymi opadami. Wymienione tutaj cechy w istocie stanowią charakterystykę przedstawiciela rasy maine coon - rasy, która ukształtowała się aby sprostać wymogom postawionym przez naturalne środowisko.
Ogólny opis:Maine coon jest silnym, wytrzymałym przedstawicielem najstarszej amerykańskiej długowłosej kociej rasy. Należy do grupy dużych kotów domowych, przy czym kotki charakteryzują się drobniejszą budową niż kocury. Na tle innych ras odznacza się długim okresem dojrzewania